ARTIK HER ŞEY ESKİSİ GİBİ

 

Ne seneydi ama...

Neyse ki bir şeyler yolunda gitti ve Dünya Corona Virus - 19’u yendi. Pandeminin en başında 47 dereceli bir Abu Dhabi havasında bir yazı yazmıştım: “Mars’ta patates yetiştirmeye hazır mısın?” O yazıda şunu vurgulamak istemiştim: “Dünyada bütün insanlığın aynı gemide olduğunu hatırlatacak olaylar yaşandı, yaşanıyor ve yaşanmaya da devam edecek. Tabii bir yere kadar."

 

Pandemi sürecinde en çok insanlara sarılmayı özledim. Abu Dhabi’de en son korkmadan sarıldığım kişiler Olcay Abla ve Gökhan Abiydi. Diğer bir ifadeyle My Dear Abu Dhabi Family.  Ne kadar tuhaf geliyor değil mi “Korkmadan sarılmak”? Tereddüt insanın midesini bulandıran bir şey. Bir şekilde dünya Covid - 19’u yendi. Neler mi değişti? Pandeminin bitmesiyle insanlar seyahat özgürlüğüne kavuştu. Öğrenciler eskiden sevmediği ama artık sevdikleri okullarına geri döndüler. Artık insanlar şirket lokasyonlarına sadece haftada 3 gün giderek iş süreçlerini tamamlıyor. Diğer çalışma günlerini evde çalışarak geçiyorlar. Nitekim çalışma performanslarının arttığına dair makaleler tüm dünyayı sarmış durumda. Her şeyden önemlisi maske ile dolaşma zorunluluğu kalmadı. Ne Black Mirror bölümüydü diyorum. Onun psikolojisinden kurtulmak bizler için hiç de kolay olmadı.

 

Ramazanda artık hep beraber iftar açabiliyoruz, bayramlarda sevdiklerimize sarılabiliyoruz. Sokakta korkmadan gezme keyfini yaşabiliyoruz. İnsanların ruhsal sağlıkları geri geldi diyebiliriz. Festivaller, konserler, tiyatrolar, sinema salonları... Artık her şey eskisi gibi... Korona günlerine oranla herkes daha mutlu, etrafımda gülen yüzler var.

 

Şu an bu yazıyı hangi zaman diliminde okuyorsun bilmiyorum ama seni tebrik ediyorum. Sorumlu bir dünya vatandaşı gibi davrandın. Kimsenin kul hakkına girmedin. Ailenin sağlığını tehlikeye atmadın. Başka bir Dünya olmadığını fark ettin. Sonuçta hepimiz aynı gemideyiz...

Oğuzhan Uzun